Na het succes van Double Dutch ontstond een wat ongenuanceerde bejubeling van het multiculturele. De kunst werd gezien als een effectief bevorderingsinstrument van de multiculturele samenwerking. Dat had tot gevolg dat er een grote vraag ontstond bij overheden naar kunstprojecten waarin allochtone kunstenaars deelnamen.

De serieuze kunstenaars kregen hier echter steeds meer moeite mee, omdat het er op leek dat ze alleen op hun etniciteit of afkomst werden gekozen. Deze kunstenaars keerden zich steeds meer af van het predikaat “Multicultureel”. Wij realiseerden ons dat de diversiteit van culturele achtergrond van aan onze projecten deelnemende kunstenaars  naar het impliciete moest verschuiven. Het project “should i stay, should i go”  werd het eerste grote kunstproject onder deze filosofie.